Nie wszyscy byli zachwyceni modernizmem, a zwłaszcza jego odmianą – funkcjonalizmem. Nie było tu żadnych dekoracji, tylko płaskie ściany bez balkonów i wykuszy. Proste okna bez ozdób (lub z minimalistycznymi ozdobami), do dzisiaj mylone z architekturą powojenną. Ale było pewne odstępstwo zwane PIANO NOBILE. Było to wyróżnienie jednej lub dwóch kondygnacji, zajmowanych przez właściciela, czyli było to mieszkanie reprezentacyjne, prestiżowe, ujęte w odcinające je gzymsy, czasami podkreślone boniowaniem. Okna mogły być w tym miejscu inne (drobniejsze).
Co do zasady piano nobile występuje w epokach renesansu, baroku i klasycyzmu. W modernizmie utorowała sobie drogę prostsza, odpowiednia do stylu odmiana.
Wikipedia:
Piano nobile (fr. bel-étage) – kondygnacja mieszcząca pomieszczenia o charakterze reprezentacyjnym oraz pokoje mieszkalne właściciela, charakterystyczna dla architektury pałacowej okresu nowożytnego. Wejście na piano nobile prowadziło przez reprezentacyjną, paradną klatkę schodową. Najczęściej jest to pierwsze piętro budynku. Piano nobile zwykle jest wyższe od pozostałych kondygnacji, a na elewacji wyróżnia go bogatszy wystrój architektoniczny i rzeźbiarski. Okna są większe niż w pozostałych kondygnacjach budynku, często zastąpione przez okna typu porte-fenêtre. Pomieszczenia piano nobile posiadały również bogatszy wystrój (polichromie, sztukaterie, boazerie, marmurowe posadzki i inne) oraz szczególnie staranne dobierane meble.
Portfenetr, porte-fenêtre (fr. porte drzwi, fenêtre okno) – występujące w pałacach z okresu XVII-XIX wieku wysokie okno sięgające od podłogi do sufitu, zabezpieczone zewnętrzną balustradą.
Jeśli masz ochotę, przeczytaj o tańczących schodach.
