No, przygodę taką miałem…
Nie, żeby z rodzaju Indiana Jones, nie. Raczej Freddy Krueger z przyległościami.
A było to tak…

Właśnie opuszczałem swój blok rodzinny, kiedy znienacka podeszła do mnie (od tyłu – jakże by inaczej) Osiedlowa Pijaczka. Piszę z wielkich liter, ponieważ jest to postać, na naszym osiedlu, niezwykle ważna i potrzebna. Stanowi ona bowiem wzorzec negatywny dla wszelkiej maści ludzi porządnych, za porządnych uchodzących lub uważających się za takich. A im bardziej fałszywych, tym bardziej potrzebujących takiego wzorca. Koniec dygresji.

Tak, więc – zupełnie nieoczekiwanie zostałem obdarzony przez los towarzystwem dość egzotycznym i do tego wyposażonym w psa rasy… Tu można strzelić dowolną rasę a na pewno część jej będzie miała udział w tym stworzeniu.
Owionął mnie arom… (eee…) zapach przetrawionego alkoholu. Prawdopodobnie od niej, bo pies wyglądał na trzeźwego. I tu zaczyna się zasadnicza część mojej przygody – z morałem:

Zaczęła z kulturą:
– Dzień dobry, sąsiedzie.
(Sąsiadami jesteśmy tak, około 300 metrów od siebie, ale…)
– Dzień dobry, sąsiadko.
– Ładna pogoda dzisiaj – zaczęła neutralnie, podnosząc przy tym głowę.
– No, wreszcie – powiedziałem, tonem niezachęcającym do rozwijania tematu.
– Pan to zawsze taki elegancki, że aż się kobiecie zaraz, kurwa, mokro robi.

Tu upłynęła dość długa chwila, zanim dotarło do mnie co oznacza owo stwierdzenie. Przyznam, że wpadłem w lekką panikę a wyobraźnia zaraz podsunęła mi dość przerażające obrazy wyników mojej elegancji.

Przysunęła do mnie swoje (~60-letnie) 120 kilo i pociągnęła nosem.
– A zapaszek jaki… Mm…

Wystraszyłem się, że będzie chciała mi wsadzić nos pod pachę, ale zatrzymała się w odległości 15-tu centymetrów.

– E, no… robota taka, to i ubrać się trzeba – starałem się jakoś wybrnąć.

Pies w tym czasie zaczął mi obwąchiwać buty i jakoś niespokojnie ustawiać się do mnie bokiem.

– Ja to widzę sąsiada często. Klasa, prawdziwy mężczyzna…

Jestem raczej wygadany ale na takie dictum, nie bardzo umiałem znaleźć cokolwiek odpowiedniego a zarazem takiego, żeby nie doprowadziło do dalszego wylewu zachwytów.

– Bardzo sąsiadka łaskawa – uśmiechnąłem się z czarem zaawansowanego tężca.

Pies w tym czasie, starał się nasikać mi na buty. Cały czas już, już miał podnieść nogę, ale zawsze zdążyłem zrobić pół kroczku. Tak sobie pląsaliśmy wspólnie…

– A ja to takiego kaca mam, że ledwo zipię – przeszła nagle do innego tematu.
– Powietrze świeże, to się jakoś sąsiadka przewentyluje – podsunąłem nadzieję.

Popatrzyła na mnie tak jakoś uważnie i chyba dość sceptycznie.

– Piwo by pomogło, ale bez kasy jestem – zrobiła spaniela i zaatakowała dalej – dałby sąsiad na piwo, to by człowiek jakoś do siebie doszedł.

Szydło wyszło z wora, choć jego czubek migotał od początku tej rozmowy. Sięgnąłem do kieszeni. Najdrobniej miałem w banknocie 10-złotowym. Dałem, bo przecież sąsiadki (a w dodatku – ledwo zipie) nie zostawię w takim stanie…

Odeszła w kierunku sklepu, dziękując mi zawodzącym ze szczęścia głosem.
I to koniec przygody.

Jaki morał?
Socjotechnika podstawą sukcesu finansowego!

Piotr Adrian Donder

3 thoughts on “Osiedlowy amant!

  • socjotechnika – zwykłe łajzy – żule – brudasy – ostatnio byłem na SOR i były dwie osoby pijane z parchem – drapały się połamanym grzebieniem , zgroza gdy wychodziły do toalety , strach było czegokolwiek dotykać,,, współczuję Lekarzom i sanitariuszom gdy mają do czynienia z takimi pacjentami .ps łajza jedna z drugą żebrze i na litość ludzi bierze , nie dawać —- ew pożyczać -przy następnym spotkaniu żądać zwrotu —z zasady odpowiedz jest nie mam teraz – więc i ja nie mam – oddasz pożyczę ci znowu, jedna taka rozmowa wystarczy – drugiej prośby już nie będzie —tak pozbyłem się problemu w dzielnicy .

    Odpowiedz

Dodaj opinię lub komentarz.