Wieża Eiffla została zbudowana na wystawę światową w 1889 i była przewidziana na 20 lat eksploatacji. Eiffel, mimo swoich zasług, nie jest autorem projektu. Autorem jest Maurice Koechlin przy współpracy z Emilem Nougier. W 1884 roku Koechlin i Nougier opatentowali swój pomysł, a Eiffel po prostu odkupił od nich ten patent i tak został twórcą wieży swojego imienia. Koechlin kierował budową jako jego pracownik. Tak w ogóle to Eiffel nie czyta się „Ajfel”, a „Efel” z akcentem na E.
W roku 1889 ta „odwrócona kobieca nóżka ubrana w pończochę z podwiązką” miała kolor ciemnoczerwony. Potem była żółta, brązowa i w 1968 znowu ciemnoczerwona. Teraz już mocno się przybrudziła.
Właściwie tylko tyle chciałam napisać o tym symbolu Paryża. A potem pomyślałam, że fakt buntu mieszkańców stolicy Francji przeciwko wieży chętnie był wykorzystywany przez obrońców naszego, gdańskiego, Teatru Szekspirowskiego. Że niby w Paryżu wieży nie chcieli, a teraz jest taka piękna, więc skoro ktoś teatru nie chce, to się nie zna, bo on też jest piękny.
Chciałabym jednak zauważyć, że ażurowa, lekka i wysoka konstrukcja wieży inaczej się komponuje z przestrzenią niż zwalisty smok na ziemi zasłaniający Dwór Miejski. No, pokażcie mi taki prześwit przez Teatr Szekspirowski, jak ten poniżej przez wieżę. Poza tym z wieżą Eiffla nie było tak, że nagle wszyscy się przyzwyczaili i ją pokochali. Faktycznie miała być rozebrana. I przed rozbiórką uchronił ją fakt, że Eiffel zainstalował na jej szczycie laboratorium meteorologiczne i urządzenie telegrafu. Pytanie więc, co uratuje TS od rozbiórki? Bo, że nic nie jest wieczne, to jest jak dwa razy dwa. Póki co czekam, jak co roku, na kolejne białe wykwity na elewacji.
No, dobrze, to była tylko dygresja, bo rzecz jest o zapomnianym Maurice Koechlinie i jego dziele (inżynier jest także twórcą konstrukcji nośnej Statuy Wolności). Temat więc trochę pociągnę. Projekt wieży otrzymał numer patentu 164364, który został przyznany 18 września 1884. Już 12 grudnia Eiffel go odkupił i zgłosił do konkursu na symbol Wystawy Światowej. Nie bez znaczenia na wybór właśnie wieży jest fakt, że obok powstawał Most Aleksandra III, również o metalowej konstrukcji, i obie budowle po prostu do siebie pasowały.
Mało kto wie, że wieża miała stanąć NAD Sekwaną. Rzeka miała płynąć między jej nogami. Okazało się jednak, że nabrzeże Sekwany nie utrzyma takiego kolosa. Zbadano również 107 innych lokalizacji. Ostatecznie stanęło na Polu Marsowym i tych 20 latach, po których wieża musi być rozebrana.
Elementy z kutego żelaza zaprojektował oczywiście Koechlin. Było ich 18 038 i połączono je za pomocą 2,5 mln nitów. Elementy były idealne, budowla szybko rosła. Po 100 latach, w 1989 roku, gdy przeglądano je w celu usunięcia uszkodzeń, okazało się, że żaden nie wymaga naprawy! (Gdzie tam jakieś „wykwity”) Pracami budowlanymi kierował, jak rzekłam, Koechlin, a Eiffel był twarzą projektu, fotografował poszczególne etapy budowy, rozpowszechniał w czasopismach i uroczyście zatknął flagę francuską w dniu zakończenia budowy, czyli 31 marca 1889.
Może trochę szkoda, że o Koechlinie zapomniano. Uczciwie jednak trzeba przyznać, że pracował dla Eiffla i sprzedał swój patent. Alexander Gustaw Eiffel miał dobrą pracownię. Znamy ją też w Polsce – postawiła most kolejowy na Sanie w Przemyślu.
