Hasło z Encyklopedii Białych Plam mówi (tom XVII, s. 240-241):
UKŁAD ADENAUER-BEN GURION – tajne, nieformalne porozumienie, zawarte przez Konrada Adenauera i Davida Ben Guriona 14 III 1960 w Nowym Jorku, w hotelu Waldorf-Astoria (trwało ok. 2 godzin; zdjęcie z tego spotkania w: H.P. Schwarz, Adenauer. Der Staatsmann 1952-1967, Stuttgart 1991), podczas którego w zamian za zgodę na wypłacenie wielomilionowych sum odszkodowania na rzecz Izraela oraz pomoc wojsk. i gosp., uzyskano „nieoficjalne przebaczenie Izraela za mord na Żydach podczas II wojny świat. („przywrócono Niemcom dobre imię”), przekładające się na praktyczną przychylność żydowskich środowisk opiniotwórczych.
Prościej rzecz ujmując, skoro „dzisiejsze Niemcy nie są Niemcami wczorajszymi” (Ben Gurion), to w żydowskiej modlitwie za ofiary niemieckiego ludobójstwa w czasie II wojny światowej, słowo Niemcy zostanie zastąpione słowem naziści.
Od tego czasu w przestrzeni politycznej, medialnej i kulturowej słowo naziści zastępuje słowo Niemcy. Nieprzestrzeganie tej reguły jest odbierane jako ciężkie naruszenie wypracowanej przez lata politycznej poprawności. Logomachia, za którą stoją ważne polityczne interesy, niekiedy także duże pieniądze, okazuje się niezwykle niebezpieczną bronią. Amerykańscy studenci, jak pisze Roman Rybicki, na pytanie kim byli naziści, odpowiadają najczęściej – to byli Polacy. – Wojciech Reszczyński
Konrad Adenauer był kanclerzem RFN w latach 1949-1963, Ben Gurion (a właściwie Dawid Ben Gurion, urodzony w Płońsku) był wielokrotnym premierem Izraela. „Przebaczenie” dało podwaliny pod militarną potęgę Izraela i wzmocniło pozycję polityczną Niemiec na arenie światowej.
Oficjalnych dokumentów z tego spotkania nie ma.
O hotelu Waldorf-Astoria pisałam w artykule „Pałac Nowego Jorku”. W sierpniu 2017 roku dotarliśmy do niego bardzo zmęczeni, bo po całodziennym zwiedzaniu. Mieliśmy za sobą Washington Square Park, Piątą Aleję, Flatiron i Empire State Building, Grand Central Station, Bryant Park i przepiękny Bryant Park Hotel ze złotymi cegłówkami, a przed sobą Rockefeller Center i katedrę św. Patryka. I chyba ta perspektywa, że jeszcze parę rzeczy przed nami (i tak wiele już przechodzone) sprawiła, że jak już dotarliśmy do Waldorf-Astoria, to nikomu nie chciało się podejść bliżej. Usiedliśmy na schodach naprzeciwko i tak sobie patrzyliśmy na Aleję Parkową.
Miałam odnotowane, żeby tam koniecznie wejść ze względu na bogactwo art deco, ale zmęczenie i fakt, że do hotelu nikt nie wchodził, sprawiły, że posiedzieliśmy, posiedzieliśmy i poszliśmy. Miałam lekkiego kaca z tego powodu wracając do Polski, teraz wiem, że hotel był zamknięty i od marca 2017 do chwili obecnej przechodzi renowację.
Ten hotel, upodobany sobie przez polityków, aktorów, muzyków i sportowców (mieszkali tu wszyscy prezydenci od Hoovera począwszy, ulubione miejsce spania polityków ONZ) to był pierwszy hotel z całodobową obsługą. Room service non stop. Świetny serwis, świetna kuchnia (słynna sałatka Waldorfa – jabłka, majonez, seler,orzechy włoskie – Oskara Tschirky’ego oraz jego jaja Benedykta). Obsłudze zdarzało się wysyłać piekarniki do Etiopii i sprowadzać świeże pomarańcze z Meksyku na plan filmowy. Nakręcono tu kilkanaście filmów.
Cena za dobę zaczyna się od 715 dolarów. Najdroższe są apartamenty na samej górze – 4320 dolarów. Hotel, wpisany do rejestru zabytków, przerabiają Chińczycy. Czy uda im się zachować ten sam styl?
