Przy Długim Targu 14 stała kamienica późnogotycka, wzmiankowana w 1601 r. Nie bardzo wiadomo, jak dokładnie wyglądała. Można ją zobaczyć na obrazie Antona Mollera „Grosz czynszowy” z tego samego roku. Jest za rzymskim żołnierzem, na rogu Mieszczańskiej (druga od lewej).
Kamienica zmieniała właścicieli przez wieki. Ulegała też przebudowom.
Forma kamienicy późnogotyckiej jest trudna do ustalenia ze względu na rozbieżności w przekazach Möllera i Deischa. W końcu XVIII wieku została przebudowana w formach barokowych. W 1872 roku nadbudowano jej piętro i pokryto płaskim dachem. 3 lata później dodano balustradę z tralkami zastępując attykę.
W 1923 roku kamienica otrzymała formę nawiązującą do barokowej, usunięto eklektyzm, a dach uczyniono mansardowy (właścicielem był wtedy bank).
Po wojnie również oparto się na baroku. Projekt przygotowali Stefan Jelnicki i Kazimierz Biszewski.
Powojenne malowidła Stanisława Wójcika raczej nawiązują do stylu włoskiego, obcego Gdańskowi. Jak to mówiła prof. Wnukowa „do kamienic przedwojennych nie wolno było nawiązywać; nikt nie znał się na manieryzmie niderlandzkim, ale wszyscy na stylu włoskim” (mniej więcej, chodzi o sens). Z lewej strony medalion z głową Zygmunta III, z prawej herb Gdańska.
Wśród właścicieli kamienicy byli m.in. ławnik i rajca, armator, bank, a także Polish-American Navigation Corporation z siedzibą w Nowym Jorku. Po wojnie rozgościł się tu NBP (oraz w 2 kolejnych kamienicach, ponieważ tworzyły one w środku całość). Później Bank Gdański.
Portal ma oryginalne elementy z 1730 roku (NIE są autentyczne głowice pilastrów). Płaskorzeźbione drzwi zostały zrekonstruowane wg rysunku z roku 1935. Portalem zajmował się Kazimierz Macur.
Klasycystyczne przedproże zostało zrekonstruowane wg projektu Józefa Bańkowskiego, ale ma oryginalne płyty. Oryginalna jest lewa płyta.
Oryginalne są również te dwie płyty od ulicy Mieszczańskiej oraz słupek między nimi.
Przedproże się sypie.
