Kłodawa (Kladau), malownicza wieś położona w dolinie rzeki Kłodawy, w obecnej gminie Trąbki Wielkie, jedna ze wcześnie wspomnianych w źródłach pisanych.

Po raz pierwszy czytamy o niej w dokumencie wystawionym przez Księcia Pomorskiego z lipca 1280 r.,  w którym wsie Kłodawa, Zła Wieś i Żukczyn zostały nadane cystersom przez Mściwoja II. Nadanie to zostało potwierdzone w 1290 i 1291 r. przez Przemysława Księcia Wielkopolski, późniejszego króla.

Kłodawianie wiedli spokojne życie aż do roku 1626, gdy Szwedzi totalnie splądrowali i spalili wieś oszczędzając jedynie kościół. Po rozbiorach wieś odebrana cystersom, dzierżawiona była przez szlachtę pruską.

Istniał tu dwór, przebudowany kościół, dwie karczmy, których właściciele płacili po 36 florenów czynszu. Karczmarze sprzedawali łącznie 15 ton piwa i 6 kwart wódki.

Dnia 27 lipca 1808 r. i 4 lutego 1811 r. wszyscy kłodawscy chłopi zostali uwłaszczeni, a w 1818 r. otwarto szkołę – później w 1844 r. rozbudowaną.

W 1875 r. w Kłodawie było 660 mieszkańców, 24 parcele rolnicze i 36 chałupniczych parcele oraz młyn wodny. Wieś miała więc w tym czasie charakter usługowo-rzemieślniczy i w części rolniczy. W okresie Wolnego Miasta Gdańska młyn zastąpiono niewielką elektrownią. Dziś wieś zamieszkuje około 500 mieszkańców.

Edward Jankowski

Dodaj opinię lub komentarz.