W 1906 r. w Orłowie (Adlerhorst) nieopodal rowu wodnego „Kacza” (kaszb. Kaczô lub Kaczô Strëga niem. Katzfließ) i Kępy Redłowskiej przy obecnej ul. Orłowskiej 2, rybak August Grablowski wraz z żoną Wilhelminą (de domo Görtz, do której należała niniejsza parcela) wybudowali liczący ponad trzy kondygnacje Dom Kuracyjny (Kurhaus). Na pocztówce widać również domy znajdujące się obecnie na ul. Zacisznej wybudowane przez rodzinę Görtz. Widoczny dom znajdujący się na ul. Zacisznej 6 to obecnie tzw. Domek Żeromskiego.
W 1907 r. nieopodal Kurhausu zbudowano pomost do cumowania niewielkich łodzi. W 1912 r. właściciele posesji dobudowali skrzydło północne, w którym znajdowała się restauracja wraz z tarasem. W 1924 r. wybudowano pobliskie molo mające 115 m długości. W 1929 roku molo wydłużono do 430 m długości, przez co zaczęło służyć również jako przystań dla statków żeglugi przybrzeżnej. W 1928 r. rozpoczęto poważną przebudowę pensjonatu w Orłowie.
W latach trzydziestych XX wieku, Kurhaus (późniejszy Dom Zdrojowy) posiadał 35 pokoi, jadalnię, dwie kuchnie, ogród, kanalizację, oraz oświetlenie elektryczne. W 1937 r. Dom Kuracyjny stał się własnością Banku Gospodarstwa Krajowego. W 1984 r. obiekt Domu Kuracyjnego w Orłowie został wpisany do rejestru zabytków. Na niniejszej pocztówce widać zacumowany do mola jacht o nazwie „Loreley”.
Jacht został wybudowany w 1906 r. w Lürsen (firma założona w 1875 r. działa do dzisiaj. Prócz widocznego ożaglowania jacht posiadał napęd mechaniczny o mocy 20 KM. Nazwa jachtu zapewne nawiązuje do nazwy skały nad Renem znajdującej się niedaleko Sankt Goarshausen (Verbandsgemeinde Loreley) i wznoszącej się około 120 metrów n.p.m. Według jednej z legend pod skałą Loreley zakopany jest skarb Nibelungów, według innej legendy z wierzchołka skały rzuciła się w nurty Renu młoda kobieta o imieniu Loreley, zdradzona przez kochanka. Zamieniona w syrenę zwodziła pływających po Renie rybaków, wciągając ich na skały.
Ciekawostką jest fakt iż na dnie (angielscy marynarze mawiają „on Davy Jones’s Locker”) Zatoki Gdańskiej na pozycji geograficznej: φ = 54º 24’ 43’’ N , λ = 018º 39’ 04’’ E (WGS-84), tuż przy Falochronie Zachodnim w Nowym Porcie spoczywa wrak trzymasztowej barki o pojemności około 162 łasztów (335 ton rejestrowych) o nazwie „Loreley” która została zbudowana w stoczni w Rostocku w 1863 r. przez H. Rickmanna (port macierzysty – Rostock) dla armatora Wilhelma Maacka. Barka odbywała regularne rejsy pomiędzy Morzem Białym a Oceanem Atlantyckim, obsługując porty rosyjskie, brytyjskie i francuskie. Jednostka kursowała również po wodach Zatoki Gdańskiej przewożąc towary masowe (w księgach pilotów gdańskich trzykrotnie odnotowano jej wpłynięcie na redę gdańskiego portu).
Barka „Loreley” zatonęła w wyniku gwałtownego sztormu, jaki rozpętał się na Zatoce Gdańskiej dnia 15 listopada 1887 r. Załogę ewakuowano na ląd. Szczątki wraku odnaleziono jesienią 1977 roku. Dokładną identyfikację wraku udało się przeprowadzić dzięki odnalezieniu dzwonu okrętowego z nazwą jednostki „Loreley”.
Warto wspomnieć iż nazwę „Loreley” nosił również okręt Jego Cesarskiej Mości „SMS Loreley” (Seiner Majestät Schiff Loreley) wybudowany w 1859 r. w Stoczni Cesarskiej w Gdańsku (Königliche Werft, Danzig). Okręt mierzący 47 m długości brał udział w wojnie duńskiej w 1864 r., (tzw. II wojnie o Szlezwik).
„Loreley” (ten który leży przy Falochronie Zachodnim) nie był barką (statek używany do przewozu towarów drogami śródlądowymi, najczęściej pozbawiony własnego napędu), lecz żaglowcem typu bark (co najmniej trzymasztowy statek, niosący na wszystkich masztach, oprócz ostatniego, ożaglowanie rejowe, a na ostatnim ożaglowanie skośne gaflowe lub bermudzkie).