Widoczny na zdjęciu budynek to WSPÓŁCZESNA kamienica wybudowana w Chicago dzięki współpracy architektów z pracowni Liederbach & Graham Architects LLP (http:// www.liederbachandgraham.com /work_resA_01.shtml) i rzemieślników z Traditional CutStone Ltd. zajmujących się zarówno konserwacją zabytków jak i stawianiem nowych budynków utrzymanych w duchu tradycji (http://www.traditionalcutstone.com /wp/projects/chicago-il-private-residence/).
Poniżej domek letni zaprojektowany przez tę samą firmę architektoniczną (Lake Forest, Illinois).
New Classical architecture to nurt we współczesnej architekturze, który kontynuuje dokonania rozwijającej się od ponad dwóch tysięcy lat europejskiej architektury klasycznej i tradycyjnej hołdującej m.in. tradycyjnie i obiektywnie rozumianemu pojęciu piękna.
Hugh Kavanagh, który jako pierwszy architekt od wielu lat znów uczy architektury tradycyjnej w Irlandii (https://www.ucc.ie/en/ace/ courses/shortcourses/ sc0167/) pisze na swoim blogu Scrawling from the Wreckage, że w dzisiejszych czasach mamy zwyczaj podchodzenia z największym namaszczeniem do zabytków dawnej architektury tradycyjnej z zupełnym jednocześnie odrzuceniem wiedzy i tradycji, w której te budynki się zrodziły.
Kavanagh zauważa, że za każdym razem, kiedy jest okazja ku temu, by architektura tradycyjna była brana poważnie pod uwagę w przypadku nowych inwestycji, pojawiają się powtarzane od dawna nieprawdy, używane do skompromitowania tego typu pomysłów jeszcze przed rozpoczęciem całego procesu inwestycyjnego.
przeczytaj:
- Karta Wenecka – eksperyment, który się nie powiódł
- Disneyland we Frankfurcie n. Menem
- Walka kontrastu z harmonią – o przestrzeni jako wartości
Zaczyna się zazwyczaj od nazwania architektury tradycyjnej… pastiszem – cynicznym i płytkim stwierdzeniem, wg którego architektura tradycyjna jest zwykłym procesem typu ”kopiuj-wklej”. Odwołanie się do przeszłości to wg modernistów GRZECH ŚMIERTELNY, w związku z czym każdy taki projekt musi spotkać się z próbą ośmieszenia. Dlatego właśnie TYLKO NAJGORSZE przykłady tradycyjnej architektury są pokazywane jako typowe z zupełnym odrzuceniem i położeniem zasłony milczenia nad przykładami udanymi, co w konsekwencji ma zamknąć architekturę tradycyjną w formalinie na uczelniach konserwatorskich.
W Polsce takim bardzo często używanym negatywnym przykładem (poza typowymi podmiejskimi gargamelami) jest przede wszystkim zamek w Poznaniu, który poza tym, że stał się logo i znakiem rozpoznawczym jednego z profili kształtującego opinie na temat odbudowy zabytków, to jest wykorzystywany jako argument nawet przeciwko rekonstrukcji budynków dobrze udokumentowanych, takich jak Pałac Saski (patrz: Małgorzata Omilanowska, artykuł ”Granice rekonstrukcji”) przy jednoczesnym przemilczaniu przykładów udanych, choćby w Niemczech.
Rekonstrukcje i odbudowy/Krzysztof Czyż i dr Grzegorz Kęsik
Wszystkie zdjęcia należą do Liederbach & Graham, Architects LLP
Konieczność odbudowy Pałacu Saskiego jest negowana nie ze względu na efekt estetyczny, tylko ze względu na brak użyteczności pałaców w XXI wieku. Po co budować kolejne muzeum ? Co miałoby się mieścić w Nowym Pałacu Saskim ?