Okrągła baszta Bramy Raduńskiej wzniesiona została w pierwszym dwudziestoleciu XVI w. jako dodatkowe wzmocnienie obronne przepustu Kanału Raduni przez ciąg obwarowań staromiejskich. Budynek bramny nad przepustem zwano właśnie Bramą Raduńską. Nad jej murowaną bryłą wznosiła się dodatkowa konstrukcja szkieletowa, z której obsługiwano kratę-bronę, przegradzającą nurt Kanału.
Baszta Bramy Raduńskiej (której fundamenty znajdują się obecnie pod ziemią nieopodal północno-wschodniej krawędzi dawnego „Żaka”, na linii Kanału Raduni) posiadała potężne mury o grubości dochodzącej u czoła do 5 m. Strzelnice mieściły się we wnękach na 2 m szerokich i do 3 m głębokich. Kiedy w 1554 r. rozpoczynano budowę rondela św. Elżbiety, powzięto decyzję o pozostawieniu baszty pod ziemią (pod wałem) jako magazynu amunicyjnego lub schronu.
Pełniąc taką funkcję, baszta przetrwała do czasu rozbiórki zachodniego odcinka fortyfikacji nowożytnych w 1895 r.; wówczas ją odsłonięto, a następnie rozebrano aż do poziomu projektowanej w tym miejscu jezdni.
Wirtualna podróż po przedwojennym Gdańsku – opracował Andrzej Ługin
