Kamienica na rogu Wełniarskiej, tuż przy Bramie Długoulicznej (Langgasse/Kleine Wollwebergasse), stała już na pewno na początku XV wieku. Należała wtedy do szklarza Hermanna. Kolejni znani właściciele to Jacob Schilling (1611 r.) i kotlarz Johann Gottfried Burgemeister (1771-1803). Aż do 1815 roku miała konstrukcję częściowo szkieletową. Wtedy to jej aktualny właściciel – Johann Gottlieb Richter – zlecił G. Bretschneiderowi wykonanie projektu nowej kamienicy z klasycystyczną fasadą. Była tu wnęka z girlandą między kondygnacjami i trójkątny naczółek.
W 1864 roku przebudowano przyziemie, a 10 lat później kamienica przybrała formy eklektyczne.
W 1903 r. – zgodnie z projektem Alexa Feya – ponownie przebudowano fasadę i sklepowe wnętrza. Kamienica otrzymała secesyjną dekorację, m.in. secesyjne witryny i wejście w ściętym narożniku. W roku 1930 pousuwano wiele ozdobników. Secesja przestała się podobać i przebudowano szczyt. 7 lat później przywrócono okna pierwszego piętra wg projektu Heinricha Brettschneidera.
Kamienica wojny nie przetrwała, została odbudowana w latach 1950–1953 według projektu Wojciecha Zaleskiego. Do wcześniejszego wyglądu nawiązuje tylko trójkątny naczółek (szczyt z 1815).
Kamienicę przyozdobiono fryzem z kafli, wzorowanych na kaflach z pieca w Dworze Artusa (wykonawca Franciszek Luterek). Przed wojną była tu perfumeria Laufer Hugo Israela, po sąsiedzku z jubilerem (nr 84). Ale wcześniej sprzedawano także porcelanę, papierosy i kwiaty. To był ostatni numer na Długiej. Pierwszy też był perfumerią.