Księża. Wspominana po raz pierwszy w 1377 roku pod nazwą „twergasse retro Gotscalcum Nasem”, jako ślepa uliczka, przy której Gottschalk Nase posiadał jedną z nieruchomości. Po 1415 roku jest to już przelotowa ulica, między Szeroką a Świętojańską, przy której mieszkali przeważnie księża. Od początku XIX wieku nosiła nazwę „Erste Priestergasse”, dla odróżnienia od jej przedłużenia, obecnej ulicy Słomianej – która nazywana była Drugą Księżą, „Zweite Priestergasse”.
Ulica powinna biec przez skwer przy pomniku Świętopełka i mieć pierzeje. Do ulicy przypisanych było 6 budynków. Wojnę natomiast przetrwała tylko jedna kamieniczka, wyburzona w latach 90. Co ciekawe jej fundamenty wyciągano dopiero w czasie rewitalizacji placu, w 2017 roku. Do niedawna przy Świętojańskiej widoczny był dawny wjazd na podwórka kamienic, wyłożony kocimi łbami. Co prawda na skwerze podkreślono kolorem posadzki przebieg ulicy Księżej, to jednak historyczna nawierzchnia komuś zwyczajnie zawadzała…
W średniowieczu przy Księżej mieszkały beginki. Do pobliskiego kościoła św. Mikołaja przylegać miała kapliczka będąca pod ich opieką. Wspólnota beginek powstała w Gdańsku w końcu XIV w. Wspólnoty takie skupiały głównie kobiety, które ze względu na podziały stanowe nie zostały przyjęte do zakonów, cysterek czy norbertanek. Beginki nie posiadały jednolitej reguły w ramach samodzielnego zakonu, dlatego nie miały statusu zgromadzenia zakonnego, a występowały jako luźne wspólnoty utrzymujące się z żebraniny oraz własnej pracy. Zajmowały się one wyrobem świec, praniem bielizny kościelnej, szyciem i naprawą szat duchownych.