Najpiękniejszy koniec świata

Chociaż maturę zdawałam z geografii  (dawno temu) i wydawało mi się, że wiedzę o świecie posiadam, zasobną (hehe…) to jednak istnienie Lofotów dotarło do mojej jaźni zaledwie kilka lat temu. Zdarzyło się to w czasie maratonu opowieści wędkarskich zapodawanych a to przez Jego Wysokość małżonka, a to przez kolegów szkolnych…..Ktoś powiedział, że Lofoty są przepiękne i tak ziarno zostało zasiane….

Lofoty leżą na końcu świata, a na pewno na skraju Europy. Jest to archipelag na północy Norwegii wcinający się stukilometrową  kosą w wody Atlantyku. Złożone zasadniczo z sześciu większych i dwóch mniejszych wysp są Lofoty krainą o nieskomplikowanej historii, gdzie głównym zajęciem mieszkańców, oprócz niezbyt zaawansowanego rolnictwa było, jest i będzie (?) rybołówstwo, a specjalnością – suszenie dorszy na tak zwane stokfisze, które swego czasu jako żywność dość skutecznie zakonserwowana były pożądane i niezbędne do przeżycia. W czerwcu, gdy przypada szczyt sezonu suszenia dorszy, całe wyspy śmierdzą paskudnie zgniłą rybą, ale tubylcom to nie przeszkadza – mówią, że to zapach pieniędzy. Chociaż archipelag leży za kołem podbiegunowym, klimat jest tu przyjazny – sprawia to ciepły prąd Golfström, zaś wysokie góry chronią przed zimnymi północnymi wiatrami. Zimy są w miarę łagodne, chociaż „czarne jak noc” ale w nagrodę często rozświetlane zorzą polarną, lata mogą być bez upałów. Ślady osadnictwa sięgają sześć tysięcy lat wstecz. Urok wysp docenili nawet Wikingowie, którzy w średniowieczu założyli na archipelagu kilka osad. Obecnie mieszka tu trochę ponad dwadzieścia tysięcy osób, a największa osada – „stolica” Lofotów Svolvær liczy sobie około 5 tys. mieszkańców.

Na Lofoty dotarliśmy pod koniec lipca w czasie dnia polarnego, czyli praktycznie rzecz biorąc mogliśmy zwiedzać „na okrągło”. Dzięki jakimś szczególnym łaskom pańskim, trafiliśmy też na cudowna pogodę. Ominęły nas też sensacje zapachowe – smród dorszowego „złota” już całkowicie się był ulotnił i jeszcze tylko gdzieniegdzie widać było typowe konstrukcje z drewnianych kijów z dosuszającymi się rybami. Żyć, nie umierać! I prawdę mówiły opowieści – Lofoty to najpiękniejszy zakątek świata jaki widziałam! Za każdym niemal zakrętem czają się widoki zapierające dech w piersiach, aż do zdrętwienia przepony! Góry schodzące prosto do morza, morze raz to szmaragdowe, raz to srebrno-szare, małe osady przyczajone w zatoczkach, domki rybackie tzw. Rorbuer na wysokich palach – jak z bajki!

Woda jest tu cudownie czysta, a kolory tak wyraziste, że fotoszop niech się schowa!

Fiordy, wodospady, ptasie kolonie, przestrzeń oceanu….i powietrze o jakim mieszkaniec dużego miasta może tylko sobie pomarzyć (oczywiscie jak juz stokfisze wyschną na drewno i śmierdzieć przestaną). Dziwiło nas tylko, że nie spotkaliśmy zbyt wielu turystów, ale za to jachty stojące w porcie stolicy były  jak to się mówi – full wypas.

Najdalsza osada,   już na samym koniuszku ostatniej wyspy nazywa się Å……tak, właśnie Å i nic więcej. W miasteczku tym znajduje się jedyne na świecie muzeum suszonego dorsza.

Za Å jest juz tylko ocean….i to wszystko, co chcemy sobie wyobrazić….

Niewiele więcej da się o Lofotach powiedzieć, o ile nie chcemy cytować rocznika statystycznego czy Wikipedii – a tego, że jest tu raj dla wędkarzy mówić nie trzeba – to się wie….! już zbieramy ekipę na przyszłe lato….:) Chętni?

Zapraszam do galerii – jak mówią – jeden obraz znaczy więcej niż tysiąc słów.

Aleksandra Zetterlund