Hansa Memlinga znamy głównie z naszego „Sądu ostatecznego”. Moda na niego zaczęła się dopiero w XIX w., choć oczywiście był znany w swoich czasach i był wziętym malarzem. W 1480 r. znalazł się wśród najbogatszych obywateli Brugii, płacił wysokie podatki.

Hans Memling „Sceny Męki Pańskiej”

To dzieło „Sceny Męki Pańskiej” wykonał w 1477 r. do kaplicy księgarzy w Brugii (obecnie znajduje się w Galerii Sabaudzkiej w Turynie). I podoba mi się o wiele bardziej, choćby dlatego, że w „Sądzie” jest namalowana jedna twarz powtórzona dziesiątki razy, a przynajmniej  takie robi wrażenie – jakby Memlingowi lub jego uczniom wyobraźni zabrakło.

Tu też występuje powtórzenie, ale innego rodzaju. Mamy  Jezusa Chrystusa zmultiplikowanego w 23 scenach, bez sceny dominującej:
– 19 epizodów z męki
– 1 epizod związany ze zmartwychwstaniem
– 3 dotyczące ukazania się po zmartwychwstaniu

Portret Hansa Memlinga

Jest tu również pewna chronologia, w którą układają się wszystkie sceny. Zaczynają się w lewym górnym rogu od wjazdu Chrystusa do Jerozolimy. Natomiast u góry po prawej, bardzo w głębi, Jezus ukazuje się swoim uczniom nad Morzem Galilejskim.
To, co jest niespotykane w tej epoce, to konsekwentne oświetlenie, które idzie w poprzek obrazu od prawej do lewej.

Dzieło powstało na zamówienie brugijskiego bankiera Tommaso Portinari, który został tu namalowany w lewym dolnym rogu. Jego żona Maria Baroncelli w prawym dolnym. Jest również teoria, że obraz powstał z przeznaczeniem do jego kaplicy; finalnie znalazł się we Florencji gdzieś między 1510 a 1520. Z rodziny Portinariego wywodzi się Beatrice, do której wzdychał Dante.

Anna Pisarska

Dodaj opinię lub komentarz.