Dom Opatów Pelplińskich z 1612 r. Ostał się prawie jako ten rodzynek na Starym Mieście. Nie został zniszczony w czasie wojny. Pierwszy właściciel nieznany, którymś z kolei był Władysław Łoś (1686 r.), który kupił kamienicę dla swojego brata – opata zakonu cystersów w Pelplinie. Z czasem zrobiono tu zajazd (duchowni na dole, świeccy na górze). Kamienicę dzierżawiono (zajazd z noclegiem i wyżywieniem). Po kasacji zakonu w 1823 nowy właściciel karczmarz Schewitzky odnowił kamienicę, przekształcił w apartament, otynkował, ale także zlikwidował przedproże. Kolejny właściciel Filip Schmidt (dotychczas miał warsztat ślusarski w piwnicy) dokonał kolejnych przeróbek i zakonserwował portal. W zasadzie każdy kolejny właściciel coś robił. Budynek więc podlegał zmianom, ale dbano o niego (nowe kraty, złocenia, poręcze). W 1935 był tu nawet Urząd Policji, a potem Urząd Budowlany. Obecnie mieści się tu Instytut Historii Sztuki UG.
Niderlandzki manieryzm. „Gott Schuetze die Stadt” – Boże chroń miasto. No, kamienica ocalała, oficyna została zniszczona. Poniżej są również inne napisy „Dla prawa, dla ludu”, „Odnowiono w 1912”. Kamienica jednak już prosi, aby ktoś się nią zainteresował.
Zachowała się przedwojenna sień gdańska, a portal ma nadświetle. Wewnątrz jest zachowana obudowa schodów – płaskorzeźba przedstawiająca motyw Zuzanny i starców.
Dom Opatów jest połączony z dwoma innymi powojennymi budynkami, które jednak mają piętra na innym poziomie. Dlatego są tam liczne klatki schodowe tworzące labirynt.
Widok w kierunku Mostu Chlebowego w 1910 i obecnie.
Zdaje się, że ten Filip Schmidt to budynek strasznie zaniedbał. To że tynk się sypał jak łupież to pikuś ale cała konstrukcja była mocno nadwerężona a kilka okien zamurowano by wzmocnić samą fasadę. W roku 1911 dotychczasowego właściciela wywłaszczono na rzecz miasta i natychmiast przystąpiono do generalnego remontu. Stąd też widniejąca data 1912 r.